Categorized | Ogólnie

Aleksander Smolar i jego oblicze

Aleksander Smolar i jego oblicze

Są w naszym życiu publicznym ludzie, którzy nigdy nie byli i zapewne nie będą posłami czy ministrami, a mimo to posiadają wpływy większe niż niejeden znany polityk. Przeciętny wyborca często nawet nie wie o istnieniu takich „szarych eminencji” ani tym bardziej o tym, jak znaczącą rolę odgrywają one w polskiej polityce. Do tej kategorii ludzi bez wątpienia należy Smolar Aleksander. Oficjalnie jest politologiem, ale w rzeczywistości jest o wiele bardziej znaczącą postacią.

Aleksander Smolar (ur. 10 grudnia 1940 w Białymstoku) – publicysta, prezes zarządu Fundacji im. Stefana Batorego. Jest synem działaczy komunistycznych żydowskiego pochodzenia, Grzegorza Smolara i Walentyny Najdus. Jest bratem Eugeniusza Smolara.

Grzegorz Smolar (jid. הערש סמאָליאַר;) ur. 1905 w Zambrowie, – członek Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi, Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w latach 1946–1950 członek prezydium Centralnego Komitetu Żydów Polskich. W lipcu 1920, po wkroczeniu Armii Czerwonej, został z ramienia tej organizacji członkiem miejscowego Komitetu Rewolucyjnego. Z tego powodu, po wyparciu bolszewików poszukiwała go żandarmeria wojskowa.
Podjął studia w sekcji żydowskiej Komunistycznego Uniwersytetu Mniejszości Narodowych Zachodu w Moskwie. Odbywał karę w wileńskich Łukiszkach. W 1932 wrócił do KPZB, jako sekretarz na Baranowicze i Słonim oraz Białystok. Od 1934 był kierownikiem krajowej redakcji wydawnictw KC KPZB, a także publikował testy w języku jidysz. W 1936 ponownie został aresztowany i skazany na 6 lat więzienia, z którego uwolnił go wybuch II wojny światowej i wkroczenie Armii Czerwonej. W 1946 jako repatriant powrócił do Polski. Należał do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Rozpoczął pracę w Centralnym Komitecie Żydów Polskich jako kierownik Wydziału Kultury i Propagandy oraz członek jego Prezydium. W latach 1949–1950 pełnił funkcję przewodniczącego CKŻP jako następca Adolfa Bermana, który wyjechał do Izraela.
Walentyna Najdus-Smolar (ur. 12 maja 1909 – polska historyk żydowskiego pochodzenia, profesor w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk. Badaczka dziejów społecznych Polski XIX i XX wieku, zwłaszcza Galicji, znawczyni historii ruchu socjalistycznego oraz autorka prac z tej dziedziny. Działaczka organizacji komunistycznych. Od 1925 działała w Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom, będącej przybudówką nielegalnej partii komunistycznej, i w „Czerwonej Frakcji”. W 1929 została przyjęta do Komunistycznego Związku Młodzieży Zachodniej Białorusi w Białymstoku. Po raz pierwszy była aresztowana za działalność niezgodną z polskim prawem w wieku 19 lat. W latach 1931–1936 odsiadywała karę 4 lat i 7 miesięcy więzienia, w związku z czym nie ukończyła studiów historycznych, gdyż została relegowana z Uniwersytetu Warszawskiego w 1931. Uwolniona w styczniu 1936 z tytułu amnestii. Przyjęto ją wówczas formalnie do Komunistycznej Partii Polski, albowiem nieformalnie nastąpiło to podczas odbywania wyroku w 1933. Krótki okres wolności był też aktywnym czasem jej działalności: była członkiem Komitetu Miejskiego KPP i kierownikiem nielegalnej szkoły aktywu partyjnego. W listopadzie 1936 powróciła do więzienia z wyrokiem dwunastu lat. Po powrocie do Polski wstąpiła do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Przyznano jej dyplom Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie została wykładowcą Szkoły Partyjnej przy KC PZPR, gdzie kierowała katedrą. Doktorat (Lenin w Polsce) uzyskała 27 czerwca 1953 pod kierunkiem Stanisława Arnolda na UW.
Studia Aleksander Smolar rozpoczął na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej, skąd przeniósł się na socjologię i ekonomię na Uniwersytecie Warszawskim. Absolwentem tej uczelni został w 1964.
W latach 60. objął funkcję asystenta Włodzimierza Brusa na Wydziale Ekonomii Politycznej UW. Od 1954 do 1957 należał do Związku Młodzieży Polskiej, a od 1958 do 1964 do Związku Młodzieży Socjalistycznej. W 1962 zaangażował się w działalność Politycznego Klubu Dyskusyjnego, który powstał z inicjatywy Komitetu Uczelnianego ZMS pod patronatem Karola Modzelewskiego. Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1963 do 1968 pełnił funkcję II sekretarza komitetu PZPR na Wydziale Ekonomii Politycznej UW. Z partii został usunięty m.in. za publiczną obronę Leszka Kołakowskiego.
Po 1989 pełnił funkcję doradcy premierów Tadeusza Mazowieckiego (ds. politycznych) oraz doradcy Hanny Suchockiej (ds. polityki zagranicznej). Od początku lat 90. zasiadał we władzach krajowych Unii Demokratycznej i następnie Unii Wolności. W 1990 został prezesem zarządu Fundacji im. Stefana Batorego. W Wyższej Szkole Europejskiej im. ks. Józefa Tysznera zasiaduje w Radzie Patronackiej. W 2011 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Fundacja im. Stefana Batorego współpracuje z wieloma organizacjami krajowymi i zagranicznymi.
Celem fundacji której jest prezesem, to zainteresowanie obywateli sprawami ich lokalnych społeczności i zachęcenie do uczestnictwa w życiu publicznym, w tym do świadomego i odpowiedzialnego udziału w wyborach. Chce przyczynić się do ożywienia publicznej debaty o lokalnych problemach z udziałem mieszkańców i władz samorządowych oraz zaszczepić poczucie współodpowiedzialności – zarówno władz, jak i mieszkańców – za decyzje podejmowane w dniu wyborów.

Do jednych z nich należy Niemiecka Fundacja Heinrich Boell należąca do Partii Zielonych. W swoim 10 letnim jubileuszu istnienia w Polsce w artykule pani Dr Agnieszki Graff pt. „W Boellu jest inaczej-kilka uwag o genderowych projektach” zauważają między innymi o współpracy z Fundacją im. Stefana Batorego, Krytyce Politycznej, Fundacji Helsińskiej. Na Żywiecczyźnie Fundacja „Klamra” jest finansowana przez fundację Batorego, która pracuje na rzecz mniejszości cygańskiej w Żywcu. Prezesem Klamry jest Dariusz Paczkowski. Współpracownicą Fundacji Klamra –Anna Barabasz, członkini Towarzystwa Naukowego Żywieckiego i Komitetu Zabłocie. Autorka prac naukowych dotyczących tematyki tożsamości, zmiany społecznej, kapitału społeczno-kulturowego, społeczności lokalnych, gender, dyfuzji i reprodukcji kulturowej. Fundacja Batorego jest kojarzona ze środowiskiem Gazety Wyborczej.
źródło: Wikipedia

This post was written by:

- who has written 1004 posts on Żywiec w sieci.


Contact the author

Napisz komentarz

*

code

Related Sites